خود کلمه پارکا به احتمال زیاد از زبان ننتس (نباید با آلمانی اشتباه گرفته شود) آمده است که توسط ننت ها استفاده می شد ملت اورالیک زمانی سامویدها نامیده می شد و به معنای “پوست حیوان” است.
با این حال، سازندگان این پارک را اینویت ها می دانند مردمی که در مناطق قطبی و زیر قطبی گرینلند، کانادا، آلاسکا و سیبری زندگی می کنند.
یک پارک سنتی اساساً یک کاپشن کودک پسرانه پهن با پشتی بلندتر از جلو، گره خورده در کمر، با یک کلاه جادار، جیب های متعدد است. یکی از انواع آن آموتی است این یک کاپشن برش پهن است که توسط زنان اینوئیت پوشیده می شود، اغلب از پوست کاریبو یا مهر و موم ساخته می شود که گاهی با تزئینات عامیانه تزئین شده است.
در جیب ضخیم و داخلی کاپوت پهن (به طور دائم دوخته شده) در پشت زن، کودک به راحتی نشسته است. چنین پارکی جلوی زیپ ندارد، روی سر گذاشته می شود، می توان آن را در کمر بسته کرد و پشت آن بلندتر از جلو است.
هود عمیق وقتی روی سر قرار می گیرد، کودک و تمام سر و گردن زن را کاملا می پوشاند که بهترین محافظت را برای هر دو در برابر سرمای شدید و باد نافذ قطبی ایجاد می کند. برای قرن ها، ژاکت هایی از این نوع، ساکنان آمریکای شمالی و اروپا را که در بالای دایره قطب شمال زندگی می کردند، پوشانده بودند.
در این شکل، کم و بیش، پارک تا جنگ جهانی دوم زنده ماند و عمدتاً توسط ساکنان بومی سرزمین‌های شمالی هر دو قاره و گهگاه توسط کاشفان قطبی مورد استفاده قرار می‌گرفت.
با این حال، در طول جنگ، معلوم شد که سربازان ارتش ایالات متحده هیچ مدل کاپشن برای دوره پاییز و زمستان ندارند و برای انجام عملیات در شرایط قطب شمال آماده نیستند.
برای حل این مشکل، مهندسانی که لباس های زمستانی برای ارتش طراحی می کردند از یک کاپشن پارکی عایق آلوتی الهام گرفتند.
و از مزایا و راه حل های آن برای نیازهای ارتش ایالات متحده اصلاح نسخه اصلی و اضافه کردن جیب های کاربردی بزرگ استفاده کرد.
نتیجه یک ژاکت بود که در جلو باز می شد (برخلاف مدل اصلی Inuit)، با یک کمربند یا بند در کمر، به همان اندازه پهن که تمام یکنواخت زیر آن را می پوشاند، از پنبه ضخیم ساخته شده بود و با عایق پوشیده شده بود.
پایین طبیعی یا مصنوعی شکلی که پارک در آن زمان به دست آورده بود تا امروز نیز معتبر است.
