گفته انجمن تولیدکنندگان چمن مصنوعی متری، تنها 8 ایالت هیچ محدودیتی برای قرار دادن لاستیک در محل های دفن زباله ندارند. بیشتر این محدودیت‌ها مربوط به جلوگیری از مشکلات آفات و آتش‌سوزی لاستیک‌ها است که مواد سمی مانند آرسنیک، کادمیوم، سرب، نیکل، PAHs و VOC را آزاد میکنند.
برخی از مطالعات نشان می‌دهند که همان مواد شیمیایی که می‌توانند در طی آتش‌سوزی لاستیک به‌شدت آزاد شوند، ممکن است به آرامی در هنگام خراب شدن خرده لاستیک نیز آزاد شوند.
به عنوان مثال، محققان موسسه بهداشت عمومی نروژ در نشست سال 2006 انجمن بین المللی علوم سطح ورزش گزارشی را درباره مواد شیمیایی مرتبط با چمن در استادیوم های سرپوشیده ارائه کردند.
گزارش، زمین چمن مصنوعی: ارزیابی خطرات سلامتی برای بازیکنان فوتبال، نشان داد که VOC های موجود در لاستیک را می توان در طول بازی ورزشی به شکل قابل تنفس تبدیل کرد.
نویسندگان خطر سلامتی را با فرض استفاده از گرانول لاستیک بازیافتی محاسبه کردند که کمترین مقدار این مواد شیمیایی را نسبت به هر نوع پرکننده لاستیکی آزاد می کند.
این گزارش نتیجه گرفت که با توجه به دانش کنونی، استفاده از چمن مصنوعی در داخل خانه هیچ خطری برای سلامتی بالا نمی‌برد، حتی در جمعیت‌های آسیب‌پذیر مانند کودکان.
با این حال، این گزارش ادامه می‌دهد: «همچنین باید توجه داشت که اطلاعات سم‌شناسی کمی در مورد بسیاری از ترکیبات آلی فراری که در در هوا وجود دارند، در دسترس است.
، همه ترکیبات آلی موجود در هوای [استادیوم] شناسایی نشده اند.» این گزارش به ویژه خواستار کسب اطلاعات بیشتر در مورد ایجاد آسم و آلرژی های راه هوایی در پاسخ به قرار گرفتن در معرض لاتکس در بسیاری از لاستیک ها بود.
